شهادت امام حسن عسکری

تجلی یازدهم که بر طلوعی بی‏زوال تکیه دارد، درد را چه عمیق درک کرده است.
رنج می‏برد از این که انسان، آن سوی این هیچستان خاک را جست‏وجو نمی‏کند و به فراتر از خود نمی‏ اندیشد!
مهربانی محض بود و صبر تمام!
زنجیرهای اسارت را بر دست و پای خود تحمل کرد تا مردم، زمین‏گیر نشوند؛ تا جهانی را از اسارت در خاک برهاند.
در موضع علم و مناظره، مقتدرانه قد علم کردتا انسان را از جهالت دست و پاگیر خویش نجات دهد.
پایگاه‏های مردمی‏اش، گسترده‏ترین مدرسه‏ های خودسازی و جامعه ‏پروری بود.
اما افسوس که کم بودند آنان که این را فهمیدند!
چه غریبانه گذشت !
زهد، کمترین محصول درخت ایمان اوست و کرامت، کوتاه‏ترین سایه شاخ و برگ‏های عظمتش.
اینک امامی 28 ساله، در گوشه سامرا سر بر بالین شهادت می‏گذارد.
شش سال است که بار سهمگین ولایت را بر شانه‏ های شکوه و استوار خویش حمل می‏کند.
معتمد عباسی، به خواسته بزرگ خود می‏رسد.
سال‏های اسارت و غم، سال‏های غم و تنهایی روزهای تنهایی و سکوت… چه معصومانه سپری شد!
می‏گفت «زیبایی چهره، جمال برون است و زیبایی عقل، جمال درون»

و حالا جمال ظاهرش را بیماری، به یغما برده؛ در حالی‏که 28 بهار، بیشتر از عمرش نمی‏گذرد.
می‏رود در حالی که از وصال خشنود است و برای امام خردسال نگران است.
رفت و فردا را به موعود(عج) سپرد.
امام، دل به فردایی سپرده است که موعودش علیه ‏السلام ، حقیقت دین را فریاد زند.
می‏رود و دنیا را با همه فرازها و نشیب‏ هایش، با همه پستی‏ ها و بلندی‏ هایش به او می‏سپارد.
دردهای نهفته‏ ای را که جز در و دیوارهای اتاق کوچکش در سامرا، احدی تاب گفتنش را نداشت.
مرثیه‏ سرای تو و چشم انتظار فرزند توایم.
تو، پدر غم‏ های شیرین روزهای انتظاری.
گاهی نوشتن دشوار است و از تو نوشتن دشوارتر.

غروب خورشید یازدهم

ابوسهل نوبختی نیز چون بسیاری از شیعیان، از بدی حال امام حسن عسکری علیه‏السلام آگاه بود.
دیگر تاب نداشت؛ وگرنه به خود اجازه نمی‏داد به خانه امام برود.
وارد اتاق که شد، همسر امام، «نرجس خاتون» و «عقید» غلام فداکار حضرت را دید که در گوشه‏ای، ساکت نشسته‏اند.
نگاهش که به چهره امام افتاد، بی‏اختیار اشک از چشمانش سرازیر شد.
«آه خدایا! آیا این همان حجت تو بر زمین است که به دست سفاکان و ظالمان به این حال و روز درآمده.؟
مگر نه اینکه 28 سال بیشتر ندارد.؟
آیا تقدیر او هم شهادت در جوانی است؟»
نگاه عقید را که دید، فهمید باید خود را کنترل کند.
بغض گلوگیر خود را فروخورد و در حالی که شاهد آب شدن شمع وجود امام زمانش بود، زیرلب زمزمه کرد: «اَلا لَعْنَهُ اللّه‏ عَلَی القَومِ الظالمین».