چالش های زندگی مشترک

🕒 زمان پیشنهادی مطالعه این مقاله: 7 دقیقه

رابطه‌ی صمیمانه یک امر باثبات همیشگی و بدون تغییر نیست، بلکه یک امر رشدکننده و متغیر است. زندگی مشترک یک فرایند است. فرایندی از تغییرات و قبول این تغییرات و عادت به تفاوت‌ها. بسیاری از پژوهشگران زندگی مشترک را به عنوان مسیر رشدی در میان مشکلات فکری ما از خودمان، همسرمان و رابطه‌مان توصیف کرده اند. آنان معتقدند این چالش ها هستند که زندگی مشترک را شکل می‌دهند.

دو چالش اصلی زندگی مشترک عبارتند از:

1-ایجاد اعتماد

2-ایجاد تعادل میان نیاز به وابستگی و استقلال

ایجاد اعتماد

توماس مالون روانپزشک می گوید: اعتماد یعنی شریک کردن خود واقعی‌مان با دیگری با دانستن این نکته که مورد تمسخر و تجاوز و تعدی قرار نخواهیم گرفت و در عوض حمایت خواهیم شد.

اریکسون روانکاور معروف از صمیمیت این تعریف را به دست می‌دهد: توانایی متعهد ساختن خود به وابستگی عینی و زندگی مشترک و رشد برای تحمل این تعهد، حتی اگر نیاز به از خودگذشتگی و به خطر افتادن باشد. اینگونه بنظر می‌رسد که برای زندگی مشترک حتما باید یک طرف رابطه خود را قربانی کند. در منظر اریکسون عشق به این معنی است که فرد خود را تحت فشار بگذارد و دیگری را تحت حمایت قرار دهد. دانستن اینکه همسرما چه می‌خواهد لازم است. این تمایل به از خودگذشتگی عاملی است که ایجاد اعتماد می‌کند.

عنصر دیگری که در رشد اعتماد دخیل است، احساس منحصر به فرد بودن رابطه است. همسرانی که با یکدیگر صمیمی هستند تعهد ویژه ای نسبت به هم دارند.

اعتماد نمی‌تواند دوام بیاورد مگر آن که از خیانت نکردن همسر و اینکه وی اعتماد مارا نقض نخواهد کرد احساس امنیت کنیم. احساس امنیت با افزایش رازهای دونفره افزایش می‌یابد. این احساس که می‌توان به همسر خود اطمینان کرد و رازهارا گفت و در مشاجره ها او آن‌هارا به روی خود نمی آورد، عنصری است که زندگی زوجین را به هم متصل و پیوندی واقعی ایجاد می‌کند.

اعتماد یک شبه به دست نمی‌آید. رشد اعتماد یک رشد خطی نیست. اعتماد ناشی از ادراک‌های ماست. منبع دیگر اعتماد، افزایش درک و فهم همسران از یکدیگر است. مردان و زنانی که از سطح بالای صمیمیت در رابطه‌شان سخن می‌گویند در پیش‌بینی احساسات و باورهای همسرشان بسیار دقیق‌اند.

تعادل بین نیاز به وابستگی و استقلال

ویتاکر از خانواده درمانگران مشهور می‌گوید: ازدواج آخرین مدرسه‌ی هیجانی ماست، چراکه در ازدواج ما کاری را ادامه می‌دهیم که از خانواده‌ی خود شروع کرده بودیم. چیزهایی از این قبیل که چگونه عشق بورزیم و چگونه عشق دیگران را بپذیریم. برای تداوم رابطه‌ی صمیمانه، همسران باید یاد بگیرند که چگونه با چالش تعادل بین نیاز به حمایت و پذیرش هیجانی در برابر نیاز به دور بودن، استقلال و خود مختاری روبرو شوند و آن را حل و فصل کنند. ما این تعادل را با چرخه ای منظم از حرکت به سمت نزدیک شدن و سپس دور شدن و دوباره نزدیک شدن برقرار می‌کنیم. این چرخه سه مرحله را تشکیل می‌دهد که شامل:

الف) مرحله‌ی بسط: زمانی که به حمایت و همبستگی روی می ‌آوریم.

ب) مرحله‌ی قبض: زمانی که از همسرمان دوری می‌کنیم و در خود هستیم.

ج) مرحله‌ی عزم: زمانی که تلاش می‌کنیم از ناامیدی قبلی نسبت به همسرمان عبور کرده و و به یک حس عمیق برسیم و احساسات ناامیدانه‌ی خود را تسکین دهیم تا بتوانیم باز به آن‌ها بپردازیم.

مرحله‌ی بسط

در این مرحله، همسران انتظارات و امیدهای خود را بیان می‌کنند. در این دوره احساس تعهد و امید وجود دارد. زوجین اهداف مشترکی دارند و از بودن باهم لذت می‌برند و از هم حمایت می‌کنند.

این مرحله تا جایی پیش می‌رود که همسران به این نقطه می‌رسند که نگاه یکسانی به دنیا ندارند.

مرحله‌ی قبض

همچنان که زندگی پیش می‌رود، تفاوت همسران بیشتر آشکار می‌شود. مثلا تفاوت در زمینه‌ی اجتماعی بودن و تفاوت در زمینه‌ی اهمیت دادن به خویشان، موقعیت اجتماعی و شغل. این فهرست به مراتب می‌تواند طولانی‌تر باشد. زمانی که زوجین باهم به توافق نمی‌رسند، بحث بالا می‌گیرد و در نهایت احساس می‌کنند که در ازدواج فریب خورده‌اند. این چرخه‌ی منفی جایگزین چرخه‌ی مثبت قبلی خواهد شد. همسران در این مرحله تفسیر خود را ار رفتارهای یکدیگر از مثبت به منفی تغییر می‌دهند.

مرحله‌ی عزم

مرحله‌ی عزم، قرارداد جدیدی بین همسران بوجود نمی‌آورد بلکه دید جدیدی به دست می‌دهد. مرحله‌ی بسط امید را افزایش می‌دهد، مرحله‌ی قبض باورهای دفاعی را افزایش می‌دهد و مرحله‌ی عزم بر فعالیت تمرکز دارد.

از اصلی‌ترین ویژگی‌های این مرحله این است که یاد می‌گیریم چگونه از دور به احساسات متعارض خود بنگریم و چگونه آن‌هارا تحلیل کنیم. در این مرحله به پذیرش یکدیگر می‌رسیم و در می‌یابیم که همسرمان چگونه احساس می‌کند و می‌اندیشد. توانایی از دور تماشا کردن احساسات و تحلیل آن‌ها مصالحه و آشتی را تسهیل می‌کند. ما در این مرحله در دیدن تفاوت‌های خود و همسرمان تواناتر می‌شویم. در این مرحله یک پارادوکس نیز وجود دارد، هرچه بیشتر بدانیم که همسر ما فردی متفاوت از ماست، به او احساس صمیمانه‌تری پیدا می‌کنیم و او را بیشتر درک می‌کنیم.